Stel je eens voor dat je langs een weg rijdt in New England rijdt, en er iets vreemds dichtbij het asfalt ligt. Zodra je dichterbij komt zie je dat het een muurachtige cirkel is die uit stenen bestaat – hoe bizar! Voordat je het als iets vreemds bestempelt, moet je weten dat deze type muren een fascinerende geschiedenis hebben.
Wiltshire
Hoe zien deze eruit? Zijn ze gelijk aan andere gearrangeerde stenen zoals het Stonehenge monument? Nou… niet echt. De muren in New England zijn veel lager om mee te beginnen, in vergelijking tot het gigantische monument in Wiltshire, Engeland. En dat is niet alles.
Vermont
In tegenstelling tot een enkele, massieve steen, bestaan de muren uit meerdere stenen die zijn samengevoegd. Als het op het formaat neerkomt variëren deze rondom het New England gebied. Denk bijvoorbeeld aan Vermont, hier stond een cirkelachtige muur die 1.82 m hoog was en 1.21 m breed.
Medfield in Massachusetts
Zodra je bij de top uitkomt werd de Vermont wand wat dunner, terwijl het gebied ruim 2.8 meter bevatte. Best ruim, toch? Als je Medfield in Massachusetts bezoekt tref je een soortgelijke wand aan die nog kleiner is. Het is absoluut niet 1.82 meter! Je bent vast benieuwd hoe veel van deze soorten er in New England staan.
100 stenen
Niemand weet het exacte aantal in de tegenwoordige tijd. In september 2019 werd bekend gemaakt dat er nog zo’n 100 stenen wanden in de regio stonden. Maar dat aantal kon hoger zijn doordat sommigen verborgen zaten. Je hebt er wellicht een gezien zonder het te weten, en je bent er misschien zelfs overheen gestapt!
Nieuw-Engeland
Waarom werden deze rare dingen eigenlijk gebouwd? Wat was het doel voor de gemeenschappen? Eerst moeten we kijken naar de geschiedenis, wanneer stenen wanden voor het eerst werden gebouwd. Dat viel samen met de beginjaren van New England in de zeventiende eeuw.
Herfst 1620
Dat klopt: New England is in de herfst van 1620 ontstaan. De regio werd gecreëerd toen een groep reizigers vanuit de Engelse stad Plymouth arriveerden, vlakbij de kust van Provincetown, Massachusetts. Zij maakten daar een thuis van – en vernoemden de lokale stad naar hun oude verblijfplaats!
Connecticut
Plymouth is niet de enige stad die de naam van een Engelse stad of regio in New England kreeg. In Connecticut vind je gemeenschappen als Coventry en Kent. Daarnaast heb je plekken als Canterbury en Portsmouth in New Hampshire. Portsmouth is een van Amerika’s meest oudste grootstedelijke gebieden in de geschiedenis.
Een rijke geschiedenis
Maar er is een ding – ook al scheppen sommige gemeenschappen en gebouwen in New England een heel authentiek idee, dan voelt het nog als Amerika. Deze regio is het meest rijk aan geschiedenis in het hele land. De afgelopen eeuwen is hier veel gebeurd.
Onafhankelijkheidsoorlog
Een van de grootste momenten vond plaats in april 1775. Historici zijn zonder enige twijfel bekend met de betekenis van die periode, maar je herkent het zelf wellicht niet. Maak je geen zorgen – daar zijn wij voor. Gedurende dat voorjaar begon de Onafhankelijkheidsoorlog met de Britten in Massachusetts.
Lexington en Concord
Het begon allemaal in de gemeenschappen van Concord en Lexington. Zoals wij al zeiden was dit een heel belangrijk moment. New England staat niet alleen bekend om het aanzetten van het gevecht voor vrijheid. Terwijl de oorlog zich voortzette, huisvestte Connecticut een belangrijk figuur uit de Amerikaanse geschiedenis, die de strategieën voor het leger tegen zijn tegenstanders beraamde.
George Washington
Wij hebben het over niemand minder dan George Washington, toen hij in 1781 een generaal was. Heel anders dan het zijn van een president! Hij handelde toentertijd vanuit Wethersfield, en deed alles vanuit Het Joseph Webb House. Het gebouw bestaat vandaag de dag nog steeds als onderdeel van Het Webb-Deane-Stevens Museum, mocht je ooit een bezoekje willen brengen.
Plek voor toeristen
Connecticut was het thuis van een ander belangrijk figuur gedurende de oorlog, Nathan Hale, die in Coventry woonde. Ja, de man die door de Britten is vermoord na beschuldigingen van spionage heeft een landgoed die toeristen 240 jaar later nog doen interesseren. Het toont een ware momentopname uit de achttiende eeuw.
Industriële revolutie
Terwijl New England een groot onderdeel uitmaakte van de Onafhankelijkheidsoorlog, is er meer dan dat. Denk bijvoorbeeld aan de Industriële revolutie die in 1793 in Rhode Island begon. Een man genaamd Samuel Slater zette zijn vaardigheden om in de praktijk voor een nieuw type molen.
De Slater Mill
Dat klopt: de Slater Mill was geboren. Dit gebouw maakte gebruik van water om de machines die katoen spinnen van stroom te voorzien. Geen enkele molen in de Verenigde Staten deed dat in die tijd. Het werd the “Arkwright system,” genoemd die voor een grote verandering in het land zorgde. Knap gedaan, Samuel! Hij werd niet voor niks de “vader van de Amerikaanse Industriële revolutie” genoemd.
Landbouw
Allemaal belangrijke fases uit de geschiedenis, toch? Ondanks dat we dit hebben besproken is er nog een deel uit de geschiedenis van New England die nog niet is benoemd. Wat is het? De regio heeft een behoorlijk verleden als het om landbouw gaat. Het ging niet van een leien dakje, en dat gaan wij dadelijk zien.
Niet al te blij
Ja, de kolonisten waren in shock toen zij naar grond zochten om in New England te verbouwen. De aarde zat vol met rotsen, dus hun eerste opdracht bestond niet uit het planten van gewassen. In plaats daarvan moesten zij de stenen verwijderen. Vervelend!
Zwaar
Toen dat klusje erop zat kwam er een groter probleem aan het licht. Het land was niet echt bestemd voor het verbouwen van plantaardige producten. De groeiperiode was niet bepaald lang, waardoor mensen niet meer dan een krop per keer konden oogsten. Wij kunnen het ons niet voorstellen hoe moeilijk die tijd geweest moet zijn… het leven zonder supermarkten.
Weinig ruimte
De vertrekken van de boeren waren ook niet groot! Aan het begin van de landbouw in New England bestonden de gebouwen uit een kamer – ook als jij met je familie was. Er was nauwelijks privacy. Maar natuurlijk kwam er meer bij kijken dan het verzorgen van de aarde en kroppen.
Eigen vee
De kolonisten in New England hadden hun eigen vee. Dit werd echter niet bijgehouden zoals je denkt. Verrassend genoeg werden ze niet op een specifiek gebied neergezet met barrières die ze op hun plek hielden. Voor ze naar Amerika kwamen werd er gebruik gemaakt van een ander systeem.
Herders
Volgens de website van Atlas Obscura werden er “herders” verantwoordelijk voor het behouden van het vee in oud England. Die positie bestond niet totdat de kolonisten New England hun thuis begonnen te noemen. Vrij makkelijk gezegd, er waren niet voldoende mensen om die dienst te vervullen. Wat gebeurde er? Hoe letten zij op de dieren?
Vrij bewegen
Het vee mocht vrij bewegen – zolang zij maar niet op privéterrein terecht kwamen. Dat kon absoluut niet toentertijd. Zodra een koe of schaap op zo’n plek werd aangetroffen, werden zij naar een dierenvijver meegenomen. Ja, net als een hond!
Stenen muren
En hier komen de cirkelvormige stenen wanden weer terug. Doordat deze als dierenvijvers werden gebruikt, werden ze op hun plaats gehouden voor de eigenaren. Tegenwoordig hebben sommige van de barrières nog steeds ingebouwde houten poorten die bestemd zijn om hun oude doel te benadrukken, evenals het jaar waarin ze werden gebouwd.
Sherborn
Om je een idee te geven van hoe oud deze vijvers waren, is dit er een uit Sherborn, die in 1770 is gecreëerd. Herinner jij je die wand in Medfield nog die we eerder benoemden? Die is wat recenter gebouwd, namelijk in 1862. Er zijn een aantal die nog ouder zijn.
Een lang bestaan
In Westwood, Massachusetts staat bijvoorbeeld een bord waarop staat dat deze in het jaar 1700 is gebouwd. Maar dat is niet het meest oude voorbeeld. De staat heeft in 1635 al bepaald dat lokale gebieden zulke omheiningen moeten hebben. Ze bestaan dus al behoorlijk lang!